Het gevoel van ….. KZC
Elf jaar was ik toen Leo v.d.Hoorn mij, in 1974, tijdens
het schoolzwemmen vroeg een keer bij KZC te komen kijken. Ik kwam en ging niet
meer weg. In no time was zwemmen mijn lust en mijn leven.
Niet alleen het zwemmen en waterpolo spelen was erg leuk. Vooral de andere
mensen die ik bij de club ontmoette en alle activiteiten die er rondom het
sporten waren hebben mij een bijzondere tijd bezorgd.
Als pupilletje van 11 kreeg ik training van Elly Spijker en Karina Mooij. Zij
waren slechts een paar jaar ouder, maar in mijn ogen volwassen vrouwen waar ik
eigenlijk ‘u’ tegen zou moeten zeggen vond ik zelf. Al snel ontstond er een
hecht groepje meiden die in verschillende samenstellingen een aantal jaren met
elkaar optrokken en vooral als aspiranten onder de 16 behoorlijk succesvol waren.
Drie jaar achter elkaar naar de Nederlandse Kampioenschappen.
Voorafgaand aan de kampioenschappen was er een trainingskamp in het
scoutingclubhuis in Heemskerk. Niet alleen het meidenteam, maar ook de jongens
onder de 16 waren daar aanwezig. Dat maakte het natuurlijk des te interessanter…..
Wie van de deelnemers herinnert zich niet: Jan, de wekservice, op klompen. Ome
Jaap en zijn mud aardappelen. Hardlopen op paardenpaden in het Heemskerkse duin.
Het verplichte rustuurtje ’s middags. Hans van der Mast die de Dik voor
Mekaarshow opvoerde, compleet met alle stemmetjes. Moppen tappen tot je het in
je broek deed van het lachen en een geweldige bonte avond. Oh ja, en natuurlijk
moesten we ook trainen: ’s morgens vroeg zwemmen, ’s middags hardlopen en
’s avonds waterpolotraining.
Ik noemde al eerder het jongensteam onder de 16 en niet voor niets. Onder deze
jongens bevond zich namelijk mijn toekomstige echtgenoot. Maar voordat het zover
was, waren we heel wat KZC-feestjes, rugbypartijtjes in het ondiepe op
zaterdagmiddag en niet te vergeten douchepartijen in de donkere catacomben van
het zwembad verder.
Inger was zeer geliefd onder de meiden, maar ook stoďcijns onder alle aandacht
die hij van hen kreeg. Dat maakte het ook wel spannend. Met een KZC-feest of
toernooi in het vooruitzicht was het iedere keer gissen op wie hij deze keer
zijn oog zou laten vallen.
Na mijn eindexamen ging ik voor een tijd in Israël wonen.
Deze verhuizing betekende tevens het einde van een actieve waterpoloperiode en
ontzettend veel lol. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na een aantal
jaren van inactief lidmaatschap ging ik, samen met een aantal andere oud Dames I
speelsters, weer competitie spelen. Het was al snel weer vanouds gezellig en de
eerste jaren wonnen we ook vrij gemakkelijk.
Inger en ik waren inmiddels gaan samenwonen en in 1991 verhuisden we naar
Heerhugowaard. In 1993 vierden we ons bruiloftsfeest omringt door teamgenoten.
Het jaar erna kwam voor mij het moment KZC echt vaarwel te zeggen en mij te
richten op ons leven in Heerhugowaard. Inger bleef nog een jaar langer en zette
er toen ook een punt achter.
Nog steeds hebben we met deze en genen contact en het maakt niet uit hoe lang we
elkaar niet gezien hebben, het is al heel snel weer als vroeger.
Op zondagochtend zwemmen we met onze twee zonen. Zij zijn ernstig
genetisch belast met zwemgenen en voelen zich, met badmuts en zwembril van hun
moeder op, al echte vedetten.
Ik hoop dat ze ooit een (zwem)vereniging vinden waar ze zich net zo thuis voelen
als ik dat bij KZC heb gedaan.
Christine Schipperus
KZC lid 1974 – 1994