KZC …. a way of life

De titel staat eigenlijk voor de gehele periode van mijn 6e tot mijn 21e jaar. Ja, zo lang stond mijn leven (bijna geheel) in het teken van zwemmen en waterpolo. Het was een sticker die op het achterruit van mijn moeders auto zat. De auto die mij (en mijn broer) bij nacht en ontij naar het zwembad bracht.  Ik woon inmiddels in Zeist, werk al een tijd en het is inmiddels al weer een jaar of 7 geleden dat ik ben gestopt met waterpolo. Het wedstrijd zwemmen had ik al lang daarvoor opgegeven. Maar als ik terugkijk is het een onvergetelijke tijd geweest. En dan even mijn herinnering hiervan in een stukje samenvatten. Ja, daar vraag je me wat!

Hoewel ik van diverse clubs lid ben geweest (na AZVD in Assendelft en De Ham in Wormerveer kwam ik naar KZC), heb ik me alleen bij KZC écht thuis gevoeld. Ik heb eigenlijk altijd zowel waterpolo gespeeld als wedstrijd gezwommen, een keuze heb ik nooit willen maken. De gezelligheid van een groep tijdens zwemwedstrijden of de lol van een teamsport…. Een persoonlijk record op de 100m rugslag of winnen tegen De Ham… ik vond het allebei even leuk.. en of je nu 15 of 20 uur sport in de week??? Die paar uur extra maken dan ook niet meer uit…en het was toch gezellig!!!!

Maar wat was het dan dat je dagelijks om 5 uur je bed uit ging om te trainen?? Ik pak mijn foto boeken erbij en langzaam komt het allemaal terug….  

Trainingskamp in ‘t Mezennest in Wijk aan Zee ….wakker worden met Falco (daar schrik ik nog wel eens van wakker!!), op de fiets naar Beverwijk om te trainen, rennen in de duinen, krachttraining voor deur maar ook.. stiekem naar de jongens, met z’n allen eten (en de bijbehorende eetgevechten), alle belevenissen op de muurkrant, de feestavond en de straf (de meiden moeten rondjes lopen met een gevulde fles tussen de benen en legen in een pan)…  

Duitsland… bij elkaar in een tent, wachten voor de wedstrijd, maar wat een leuke jongens bij De Dolfijn uit Amsterdam.. ruzie onderling bij de meiden…’s nachts stiekem weg… met z’n zijn allen in de bus…  

Maar ook…Koekstad waterpolotoernooi bij de jeugd, eerst in het open water (wat was het vies en koud), later ‘gewoon’ in het zwembad. Toernooi in Heemstede, het feest is zooooo gaaf, waarom moeten we nou ook nog waterpoloën??? Toernooi in Eijsden, wat een gaaf feest en ineens bij 2 plaatselijke neefjes in huis…hoe is dat nu gebeurd…, en waarom moeten we nou ook nog waterpoloën???  

En vlak voordat ik stopte..ik studeerde inmiddels in Leeuwarden en dat op en neer gereis viel me behoorlijk zwaar..Kampioen met Dames 1 bij de Ham, het ‘meegereisde publiek’, de bloemen, de champagne, de muziek en de onvergetelijke busrit als echte ‘Champions’  

Wat ik zeker niet mag vergeten is het clubhuis.. je had geen disco of kroeg meer nodig… elke zaterdag was het raak…soms met een paar…vaak een drukke boel.. soms aan de bar..soms achter de bar..muziek..lullen…drinken. De jaarlijkse feestavond…je keek er weken naar uit..nieuwe vriendjes..voor langere tijd..voor een avond..nieuwe relaties begonnen…sommige die eindigden… er gebeurde altijd wel wat!  

Ja, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Iedereen heeft zo zijn eigen herinnering…fijne en mindere..maar het is absoluut een tijd die vers in mijn geheugen blijft staan, want zoals ze bij een bekend tv-programma altijd afsluiten….gelukkig hebben we de foto’s nog!!  

Hopelijk allemaal tot ziens op de reünie!

Helen Geernaert

Terug